Dwór Króla
   Dreamlandu
   Macieja I
Genesis


Mapa Ekorre


Królewski Pałac Ekhorn


Inne pałace


Ambasady


Życie Dworu


Kancelaria Królewska


Księga Gości


Ekorre >> Królewski Pałac Ekhorn >> pałac z zewnątrz


PAŁAC Z ZEWNĄTRZ

Królewski Pałac Ekhorn jest centralnym punktem Ekorre, jeżeli nie geograficznie, to z pewnością pod względem znaczenia tak politycznego, jak i społecznego oraz kulturalnego. W tym to pałacu mieści się, po przenosinach Dworu z Dreamopolis Królewskiego, oficjalna siedziba Króla Dreamlandu.

Jadąc Traktem Królewskim z międzynarodowego portu lotniczego w Elsynorze, bądź też z portu w Kasanie, a więc wjeżdżając do Ekorre od północy, sam pałac nie od razu ukazuje się oczom podróżnych. Architekci założenia Ekorre uznali, iż szczególnie w tym wypadku gradacja wrażeń jest uzasadniona. Stąd też przyjezdny wpierw mija Pałac Meladora, widząc po swojej prawej stronie charakterystyczne bastiony budowli stanowiącej rezydencję pierwszego dreamlandzkiego monarchy. Nieco dalej, po lewej stronie rysuje się sylwetka Pałacu Rady - oficjalnej siedziby Rządu Królewskiego. Widok na ten pałac to nieodzowny znak, iż wkrótce podróżny wjedzie na paradny podjazd do samej rezydencji Króla Dreamlandu. Przedtem jednak, na osi wyznaczanej przez Wielki Kanał, skręcić musi na wschód, mijając dzielnicę dyplomatyczną, w której rozmieszczone zostały gmachy przedstawicielstw dyplomatycznych. Kontynuując swą podróż, odwiedzający mija kolejne skrzyżowanie dróg - jedna z nich, północna, prowadzi do dostrzeżonego już wcześniej Pałacu Rady, zaś droga południowa kieruje wzrok ku jednemu z ciekawszych architektonicznie obiektów Ekorre - Pałacu Kancelarii, stanowiącego rezydencję dla oficjalnych gości JKM, a jednocześnie zapewniającego część niezbędnych pomieszczeń biurowych dla obsługi Dworu Królewskiego. Okrągły plac wyznacza swego rodzaju granicę - od tego miejsca podróżny kieruje się już bezpośrednio do Królewskiego Pałacu Ekhorn wysadzaną drzewami aleją.

Królewski Pałac Ekhorn, paradny odcinek końcowy Traktu Królewskiego

Tak więc jeszcze parę ustawionych w szpaler okazów botanicznych i oczom przybyszów ukazuje się... stosunkowo niski, ceglany budynek, z nieprzebraną masą kominów i wieżyczek, niczym w bajecznym średniowiecznym zamku, rozciągnięty na szerokość przeciętnego kwartału miasta.

Dopiero wraz ze zbliżaniem się do paradnej bramy podróżni stopniowo dostrzegają ogrom ceglanej elewacji, uzmysławiając sobie, iż rzekoma niepozorność to efekt rozłożystości pałacu i rozbudowania go wszerz.

Brama wjazdowa - dopiero z bliska widać ogrom ebruzkiej elewacji.

W ten oto sposób zazwyczaj odwiedzający Ekorre odbierają w pierwszej chwili bryłę pałacu królewskiego. Bo też rzeczywiście, paradny podjazd do Królewskiego Pałacu Ekhorn prowadzi ku bramie znajdującej się w średniowiecznej części rezydencji.

Sam układ pałacu jest raczej niezwykły, podobnie zresztą, jak historia poprzedzająca jego powstanie. Początkowo obecny pałac miał poważną konkurencję w innym projekcie, wstępnie wybranym przez głównego architekta Ekorre. Według tamtego projektu, pałac królewski składać miał się z trzech zasadniczych skrzydeł, przy czym skrzydła boczne miały stanowić dwa jednopiętrowe czworościany z własnymi wewnętrznymi dziedzińcami, natomiast część centralna miała być trzypiętrowym prostopadłościanem. Pałac miał się znajdować blisko sztucznego kanału, łączącego Ekorre bezpośrednio z otwartym morzem, zapewniając wspaniały widok tak od strony wody, jak i z okien samego budynku.

Jednakże zważywszy na fakt, że pałac miał stać się zarówno miejscem pracy, jak i prywatnym mieszkaniem Królów, nie dziw, że Jego Królewska Wysokość Artur Piotr oglądał projekty osobiście. Tym bardziej, iż - jak wiadomo - architektura stanowiła hobby Trzeciego Monarchy. W trakcie oglądania kolejnych propozycji jedna okazała się szczególnie interesująca, z uwagi na swoją oryginalność. Przewidywała ona ni mniej, ni więcej, jak rekonstrukcję i połączenie w jeden budynek dwóch pałaców: reprezentującej średniowieczną architekturę dzisiejszego Weblandu, wspaniałej rezydencji Semitana II, ostatniego władcy Królestwa Ebruz (warto dodać, że w Ekorre uwiecznione zostały również imiona obu jego synów - nazwano nimi pałace królów seniorów) z połowy XV wieku oraz przywołującej najlepsze tradycje dreamlandzkiej architektury pałacowej, pochodzącej z II połowy XVII wieku monumentalnej siedziby Erwina VII, zasłużonego monarchy Dreamlandu, twórcy i hegemona Układu Morburskiego, pierwszego związku państw dzisiejszego Archipelagu Dreamlandzkiego.

Królewski Pałac Ekhorn, widok z lotu ptaka

Król ostatecznie zatwierdził do realizacji ten właśnie projekt. Rozpoczęły się pieczołowite poszukiwania wszelkich planów i opisów, które mogłyby okazać się przydatnymi dla opracowania możliwie wiernej rekonstrukcji. Dużym wyzwaniem okazało się opracowanie harmonijnego połączenia dwóch, różnych przecież, stylów architektonicznych. Ostatecznie uznano, iż część ebruzka znajdować się będzie w części zachodniej założenia, od strony Traktu Królewskiego, natomiast rezydencja dreamlandzka stanowić będzie część południowo-wschodnią, wychodzącą na wspaniałe, nowo zaprojektowane ogrody pałacowe.

  Rycina przedstawiająca Bramę Zegarową Brama Zegarowa, wiodąca z Dziedzińca Ebruzkiego do głównego pałacu Kamienne rzeźby podtrzymujące tarcze herbowe przed skrzydłem ebruzkim

Część ebruzka stanowi znakomity przykład adaptacji średniowiecznych elementów budownictwa obronnego jako zdobniczych elementów architektonicznych, co jest charakterystyczne dla ebruzkiej architektury pałacowej, dającej tym wyraz pewności potęgi własnej armii - czy też szerzej, władzy centralnej - która w wystarczającym stopniu zapewniała bezpieczeństwo, bez konieczności angażowania sił własnych możnowładców. Dotyczy to w szczególności obiegającego tę część pałacu krenelażu oraz czysto ozdobnych wież, wywodzących się z obronnych bastionów, jakie dojrzeć można w Pałacu Meladora, służących obecnie jedynie uwypukleniu poszczególnych kompozycyjnych elementów fasad. O braku obronnego charakteru całego założenia świadczą przede wszystkim liczne i stosunkowo - zwłaszcza jak na zasady architektury średniowiecznej - duże okna, wychodzące nie tylko na dziedziniec wewnętrzny, ale również na plac przed główną bramą.

  Ebruzkie kominy - rycina Ebruzkie kominy w zabudowaniach tzw. Dziedzińca Kuchennego Jedna z uliczek wiodących do kuchni w części ebruzkiej

Część średniowieczna pałacu po stronie północnej zwraca uwagę licznymi, niewielkimi, na poły samodzielnymi budynkami. Szczególnie tutaj daje się zauważyć znaczną liczbę charakterystycznych kominów. One dają wyjaśnienie istnienia tej części założenia. Za czasów Semitana II mieściły się tutaj dworskie kuchnie, spiżarnie i magazyny, a także piwnice zawierające znane ze swojej jakości wina z terenów dzisiejszego południowego Weblandu. Również obecnie pomieszczenia te zapewniają niezbędne powierzchnie gospodarcze. W części z nich urządzono niewielką ekspozycję, prezentującą funkcjonowanie kuchni w czasach Semitana II.

  Kuchnia z czasów Semitana II - ekspozycja Kuchnia z czasów Semitana II - ekspozycja Kuchnia z czasów Semitana II - ekspozycja

Średniowieczne rozczłonkowanie elewacji zachodniej stanowi intrygujący kontrast dla bardziej jednolitej części barokowej. Zgodnie z zachowanymi sztychami z epoki, oryginalny pałac Erwina VII był czteroskrzydłowym założeniem, zamkniętym wokół wewnętrznego dziedzińca. Twórcy projektu Pałacu Ekhorn postanowili zachować ten układ na tyle, na ile było to możliwe. Ostatecznie odtworzono w całości układ wewnętrznego dziedzińca, natomiast połączenia obu części powstającego pałacu dokonano poprzez część północną i zachodnią rezydencji dreamlandzkiej. W ten sposób całość założenia zyskała dwie barokowe fasady - południową i wschodnią, obie wychodzące na pałacowe ogrody.

  Skrzydło wschodnie, Dziedziniec Erwina VII Skrzydło wschodnie, Dziedziniec Erwina VII Skrzydło wschodnie, Dziedziniec Erwina VII

Skrzydło wschodnie stanowi najbardziej reprezentacyjną część Królewskiego Pałacu Ekhorn. To tutaj znajdują się najważniejsze sale ceremonialne. Środkowa część elewacji, podkreślona białą, marmurową okładziną i środkowym tympanonem, to trzy pomieszczenia: centralnie położona Sala Tronowa oraz nieco mniejsze - Wielki Gabinet i Sala Ambasadorów. Warto podkreślić, iż układ komnat różni się nieco od tego przyjętego w oryginalnym założeniu Erwina VII. Zgodnie z nowym podejściem do ceremonialnego życia Króla i Dworu, zamiast centralnego ulokowania Wielkiej Sypialni, JKW podjął decyzję, iż w tej części pałacu zostanie umieszczona właśnie Sala Tronowa, jako symboliczny wyraz uosabiania przez Króla samego Państwa, jakkolwiek zwrot l'Etat c'est moi ma w dzisiejszej rzeczywistości politycznej Królestwa zupełnie inne - li tylko symboliczne - znaczenie.

Centralna część fasady wschodniej z tympanonem Sali Tronowej

W ocenie wielu znawców, szczególnym urokiem charakteryzuje się południowa fasada pałacu. Niemal bliźniaczo podobna do elewacji wschodniej, pozbawiona jednak jej monumentalnego charakteru z uwagi na brak tympanonu, zachowuje lekkość i świetnie komponuje się z rozciągającym się przed nią Ogrodem Prywatnym, który - w przeciwieństwie do bardziej ceremonialnego Ogrodu Wschodniego, z wspaniałymi drzewami i szerokimi alejami, stanowiącego idealne miejsce do konnych przejażdżek - zachowuje lekkość i koloryt, oferując doskonałe warunki do relaksującego spaceru w krótkich chwilach przerwy między codziennymi obowiązkami.

  Widok na południowo-wschodni narożnik i południową elewację części dreamlandzkiej Część dreamlandzka (wschodnia) - elewacja południowa Widok elewacji południowej z Ogrodu Prywatnego

Ogród Prywatny - widok z Apartamentów Królewskich

To w tym skrzydle, na pierwszym piętrze, znajdują się Apartamenty Królewskie - wyodrębniona część pomieszczeń pałacowych, stanowiąca funkcjonalną całość, przeznaczona na prywatne pokoje JKM. Wybór ten został dokonany przez Trzeciego Króla osobiście i nie jest oczywiście przypadkowy - głównym powodem takiej decyzji był rozciągający się z okien Apartamentu widok, zgodnie uznawany przez bywalców za jeden z najpiękniejszych w całym Ekorre.

Fragment Ogrodu Prywatnego

Sam Ogród Prywatny (Południowy) wart jest osobnego, choćby krótkiego omówienia. W rzeczywistości składa się z dwóch części - właściwego Ogrodu Prywatnego oraz niewielkiego Ogrodu Kuchennego. Ogród Prywatny to założenie stanowiące rekonstrukcję oryginalnego założenia z czasów Erwina VII, wzorowany na klasycznym ogrodzie regularnym, charakteryzującym się możliwie dokładną symetrią i wyraźnie widoczną, wręcz podkreślaną, ingerencją człowieka w naturę, w szczególności poprzez ozdobne przycinanie krzewów. W ogrodzie tym znajduje się również niewielka kolekcja kopii rzeźb antycznych, wykonywanych na zlecenie różnych monarchów panujących na obszarach tworzących dziś Królestwo Dreamlandu.

Budynki dawnego herbarium w zachodniej części Ogrodu Prywatnego

Ciekawą historię ma za sobą natomiast Ogród Kuchenny. Został on urządzony w części terenów zielonych przyległych do średniowiecznych kuchni pałacowych, na zachód od właściwego Ogrodu Prywatnego. Zgodnie ze swoją nazwą wykorzystywany był jako źródło warzyw na królewski stół, zresztą już wówczas niewystarczające - w archiwum pałacowym znajdują się rachunki z czasów Semitana II wskazujące, że już wtedy dwór ebruzki ratować się musiał kupowaniem żywności, w tym również jarzyn, od okolicznych chłopów, co zresztą skutkowało wyjątkową wręcz popularnością rezydującego monarchy wśród okolicznej ludności, która przez palce patrzyła na niszczone przez królewskich łowczych okoliczne pola, wiedząc, że zamówienia dworskie w dwójnasób wynagrodzą im poniesione straty. Za czasów Erwina VII w ogóle nie myślano o racjonalnej gospodarce - do tego stopnia, że nawet ścięta trawa nie była przeznaczana na paszę dla zwierząt hodowanych w okalających rezydencję lasach (dla celów łowieckich, a przy okazji - także aprowizacyjnych, jako że dziczyzna stanowiła wciąż ważny składnik dworskiego menu).

Widok na Ogród Kuchenny z pozostałościami stawu rybnego

Obecnie, jakkolwiek gospodarka na obszarze Ekorre prowadzona jest - przy dużym zaangażowaniu Lorda Skarbnika - znacznie bardziej wydajnie, zdecydowano jednak o wykorzystaniu dawnych warzywników na cele rekreacyjne. Intrygujący układ ogrodu, schodkowo obniżającego się w kierunku środka, jest pozostałością po stawie, w którym w średniowieczu przechowywano zakupione żywe ryby przed ich przekazaniem kuchniom i w ostateczności trafieniem na dworskie stoły (na dworze Semitana II, po trosze w obawie przed trucizną, ściśle przestrzegano, by żywność była możliwie najświeższa, co w warunkach wieków średnich nie było zresztą wcale proste). Dziś krawędzie basenów uatrakcyjniają wygląd jednego z ulubionych miejsc wypoczynku.

powrót do góry >>




designed & coded by ghardin 2005